جناب....خان

بهانه نوشته هامو زمزمه می کنم. گاهی وقت ها ک بغضم ترک می خوره اشک خودکارم روی کاغذ جاری میشه اما من باید محکم باشم. هر وقت زمین میخورم تشکر میکنم اگر پای یک عامل انسانی در میون باشه. اون آآآآآآآدم... بودنش دم و نبودنش بازدمه... پس با هر نفسی ک ممد حیات است عشقی شایسته را بخود می خوانم ک ممد حیاتست و مفرح ذات... بازدم اگه موندنی بود دم میشد، نفس میشد، دوخته میشد به دل و قلبم پس رفتنی باید بره حتی تو جناب.....خان...؛)

ولی لعنتی بعضی ازین آب و هواها حتی از جنس دهات ک بوی پهن و پشگل میده ی وقتایی خیلی ام بد نیست باعث میشه فرق جنس مارک و اصل رو از بدل تشخیص بدم. تو ذهنم می مونه....


پ.ن: بعضی خاطره ها. بعضی خیابونا. بعضی آب و هواها حتی ی وقتایی کیف و کفش قدیمیت میشن مایه عذاب. دلتنگی بد دردیه. بدترش اینه ک خودت نتونی تکلیفتو با خودت روشن کنی. بدترترش اینه ک کلی گزارش و مصاحبه و ی پرونده 4صفحه ایه روزنامه رو دستت مونده باشه وقت نداشته باشی تازه فکرتم مشغول باشه. ای بسوزه پدر عاشقی. بسوزه

انسانم آرزوست...

شاعر میگه

خاک تو سرت بلاگفای بی لیاقت....

به بلاگ جان باز می گردیم...............